kunt, Linda, voordat het te laat is!'
Enfin, hij zag er dus leuk uit. Mijn vriendinnen gunden hem nauwelijks een 2e of 3e onderzoekende blik. Dat signaal had ik kunnen oppikken, maar ik rook een kans.
'Heb je het naar je zin?!' riep hij over de hangtafel naar mij.
Ik knikte en zette een welgemeende wat-heb-ik-het-naar-mijn-zin-lach op. En ik bewoog, om mijn naar-mijn-zin-houding te onderstrepen, mijn schouder op en neer op de maat van de muziek.
Hij kwam naast me staan. Dit ging voortvarend, dacht ik. De gedachte dat hij wellicht ook op een leeftijd was gekomen dat hij pakken wat hij pakken moest, zette ik vlug van me af.
'Gezellig hè?' zei hij.
Ik knikte.
'Je moet genieten van het leven en je vooral niet te druk maken,' zei hij.
'Zo is het,' zei ik.
'Er komt altijd weer een morgen,' zei hij.
'Precies,' zei ik.
Ik bewoog mijn schouder nog maar eens op en neer.
'Kom je hier vaak?' vroeg ik. Ik word geroemd om mijn originaliteit.
'Vaak genoeg om tot prins van deze kroeg gekozen te worden,' zei hij.
'Prins?' herhaalde ik. Ik voorzag een gouden toekomst.
'Prins Carnaval!' riep hij trots.
Een gouden toekomst in een glitterkiel.
'Dat is echt een eer. Zoiets kan je niet weigeren als ze je daarvoor vragen,' zei hij.
Praat met hem mee, Linda, gewoon een kwestie van meepraten.
'Nou, daar zou je mij geen plezier mee doen,' zei ik. Heus, ik keek er zelf ook van op dat die woorden uit mijn mond kwamen.
Ik had hem beledigd. Hij trok zo'n raar gezicht dat ik maar hoopte dat de klok niet tien keer sloeg anders zou hij voor
altijd zo blijven kijken.
Hoe dan ook, ik raakte de weg kwijt in zijn verhandeling over hoe leuk carnaval wel niet was en hij schreeuwde door Wolter Kroes heen die 'de hele nacht had liggen dromen'.
Prins Carnaval liet me zijn handen zien. Ik had nog de andere kant op willen kijken, maar hij hield ze vlak voor mijn gezicht en bewoog met mij mee dus er was geen ontkomen aan.
'Ja?' vroeg ik.
'Ik maak luxe badkamers,' zei hij.
Mooi, mooi, dacht ik. We kunnen een oud huis kopen en hij kan onze badkamer luxe maken. Nah, dat zag ik wel zitten.
'Hard voor weinig, nooit chagrijnig,' liet hij er vrolijk op volgen.
'Gezelligheid kent geen tijd!' riep hij en hij gooide zijn armen de lucht in, 'Je moet genieten van het leven en je vooral niet druk maken!'
Ik hief mijn biertje naar hem op. Hij had wel een leuke kop. Gewoon niet naar zijn gezeik luisteren.
'Hard voor weinig, nooit chagrijnig!'riep hij nog maar eens, bang dat ik het niet gehoord
had.
Ik goot de rest van het biertje in één keer achterover in mijn keel.
Sorry, ik kon het gewoon niet. Nog langer luisteren naar die man.
Dan nog maar eens honderd jaar eenzaamheid erbij.