Bassie moest weer eens zo nodig met me naar een voetbalwedstrijd.
Ik twijfelde.
'Gaan we van te voren eten bij Shabu Shabu in Rotterdam,' zei hij.
Eten? Eten?
'Oké, regel het maar,' stemde ik ermee in.
Hij kocht kaartjes voor Feyenoord-Willem II. Laatstgenoemde is toch ook een beetje zijn clubje sinds hij daar een keer een seizoenskaart voor de businessclub heeft gehad (en waar IK dus niet werd meegenomen naar Willem II-Ajax!) .
Bij Shabu Shabu hadden we een fijn tafeltje voor twee en een iPad om onze bestellingen door te geven.
Bassie staarde mij aan.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
Bassie bleef staren.
Ik voelde me ongemakkelijk worden.
'Ehh, Bassie, is er iets?'
'Was het echt zo erg?'
'Wat?'
'De vorige keer toen we uit eten gingen. Zat ik echt heel de avond op mijn telefoon te kijken?'
'Ja,' zei ik onomwonden, 'En het was een etentje voor mijn verjaardag, hè!'
'Oh, hahaha, maar ik heb dat meisje wel gered, dat weet ik zeker. Door mij gaat het nu een stuk beter met haar. Ze was altijd depressief enzo.'
'Jajaja,' zei ik ongeïnteresseerd, want niemand dacht ooit eens aan mijn redding, en bladerde nog een keer door het menu op de iPad.
'Maar ik heb er van geleerd. Ik zal het niet meer doen,' beloofde hij.
'Je mag heus wel even op je telefoon kijken hoor,' zei ik.
'Néé! Néé, beslist niet!' zei hij ferm, 'Ik heb alle aandacht voor jou!'
Oh jee.
'Doe niet zo gek, Bassie. Je mag echt wel even je telefoon checken.'
'Echt niet,' hield hij voet bij stuk en schudde zijn hoofd vastberaden heen en weer.
'Echt,' zei ik.
'Nee.'
'Echt hoor.'
'Nee, nee.'
'Kijk op je telefoon!'
Hij aarzelde. 'Nee, ik heb het beloofd.'
'En ga je me dan heel de tijd aan zitten staren ofzo?'
'Behalve als ik weer een nieuw gerechtje moet bestellen.'
We kwamen het etentje door, rekenden af en staken de straat over.
'Kijk uit!' waarschuwde Bassie me.
Een auto kwam van achteren en ik kon nog net opzij stappen.
'Ahhhh, je beschermt me,' zei ik.
'Ja, omdat ik nog met je mee terug moet rijden.'
'Oh. Ik dacht dat het uit romantisch oogpunt was.'
'Haha, reken daar maar niet op.'
Zonder romantiek wandelden we verder richting stadion De Kuip.
'Welk vak zitten we?' informeerde ik.
'Vak EE.'
Op de plattegrond zagen we waar dat was.
'Kaartjes met beperkt zicht zeker?' vroeg ik.
Kon Bassie niet waarderen.
Wat ik al dacht. De hoek van de cornervlag ontbrak aan ons zicht, Feyenoord bakte er niets van en verloor met 1-2.
'Nou, ik hoop dat je, ondanks het verlies van Feyenoord, toch nog een beetje een leuke avond hebt gehad,' zei Bassie toen we weer in de auto zaten.
Ik keek hem geamuseerd aan. 'Bassie! Ik ben niet voor Feyenoord. Ik ben voor Ajax, weet je nog wel?!'
'Oh ja,' klonk het sip naast me.
'Maar je bent wel voor de 2e keer met me uit eten geweest ondanks dat je dat een zenuwachtig gedoe vindt met mannen,' probeerde hij er nog iets positiefs uit te halen.
'Tsja, na elf jaar ken ik je eindelijk een beetje. Ik geloof dat ik het nu wel durf.'
Naast me klonk een zacht gegrinnik.
'Knettergek,' zei hij hoofdschuddend.
Ik twijfelde.
'Gaan we van te voren eten bij Shabu Shabu in Rotterdam,' zei hij.
Eten? Eten?
'Oké, regel het maar,' stemde ik ermee in.
Hij kocht kaartjes voor Feyenoord-Willem II. Laatstgenoemde is toch ook een beetje zijn clubje sinds hij daar een keer een seizoenskaart voor de businessclub heeft gehad (en waar IK dus niet werd meegenomen naar Willem II-Ajax!) .
Bij Shabu Shabu hadden we een fijn tafeltje voor twee en een iPad om onze bestellingen door te geven.
Bassie staarde mij aan.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
Bassie bleef staren.
Ik voelde me ongemakkelijk worden.
'Ehh, Bassie, is er iets?'
'Was het echt zo erg?'
'Wat?'
'De vorige keer toen we uit eten gingen. Zat ik echt heel de avond op mijn telefoon te kijken?'
'Ja,' zei ik onomwonden, 'En het was een etentje voor mijn verjaardag, hè!'
'Oh, hahaha, maar ik heb dat meisje wel gered, dat weet ik zeker. Door mij gaat het nu een stuk beter met haar. Ze was altijd depressief enzo.'
'Jajaja,' zei ik ongeïnteresseerd, want niemand dacht ooit eens aan mijn redding, en bladerde nog een keer door het menu op de iPad.
'Maar ik heb er van geleerd. Ik zal het niet meer doen,' beloofde hij.
'Je mag heus wel even op je telefoon kijken hoor,' zei ik.
'Néé! Néé, beslist niet!' zei hij ferm, 'Ik heb alle aandacht voor jou!'
Oh jee.
'Doe niet zo gek, Bassie. Je mag echt wel even je telefoon checken.'
'Echt niet,' hield hij voet bij stuk en schudde zijn hoofd vastberaden heen en weer.
'Echt,' zei ik.
'Nee.'
'Echt hoor.'
'Nee, nee.'
'Kijk op je telefoon!'
Hij aarzelde. 'Nee, ik heb het beloofd.'
'En ga je me dan heel de tijd aan zitten staren ofzo?'
'Behalve als ik weer een nieuw gerechtje moet bestellen.'
We kwamen het etentje door, rekenden af en staken de straat over.
'Kijk uit!' waarschuwde Bassie me.
Een auto kwam van achteren en ik kon nog net opzij stappen.
'Ahhhh, je beschermt me,' zei ik.
'Ja, omdat ik nog met je mee terug moet rijden.'
'Oh. Ik dacht dat het uit romantisch oogpunt was.'
'Haha, reken daar maar niet op.'
Zonder romantiek wandelden we verder richting stadion De Kuip.
'Welk vak zitten we?' informeerde ik.
'Vak EE.'
Op de plattegrond zagen we waar dat was.
'Kaartjes met beperkt zicht zeker?' vroeg ik.
Kon Bassie niet waarderen.
Wat ik al dacht. De hoek van de cornervlag ontbrak aan ons zicht, Feyenoord bakte er niets van en verloor met 1-2.
'Nou, ik hoop dat je, ondanks het verlies van Feyenoord, toch nog een beetje een leuke avond hebt gehad,' zei Bassie toen we weer in de auto zaten.
Ik keek hem geamuseerd aan. 'Bassie! Ik ben niet voor Feyenoord. Ik ben voor Ajax, weet je nog wel?!'
'Oh ja,' klonk het sip naast me.
'Maar je bent wel voor de 2e keer met me uit eten geweest ondanks dat je dat een zenuwachtig gedoe vindt met mannen,' probeerde hij er nog iets positiefs uit te halen.
'Tsja, na elf jaar ken ik je eindelijk een beetje. Ik geloof dat ik het nu wel durf.'
Naast me klonk een zacht gegrinnik.
'Knettergek,' zei hij hoofdschuddend.