Vrolijk fluitend reed ik mijn auto naar de garage. Hij zou gekeurd worden en ik kon erop wachten. Meestal als je ergens op wacht, gebeurt er niets. En die kans wilde ik dit keer met beide handen grijpen. Ik gaf mijn auto in het volste vertrouwen uit handen aan Leo en zelf zeeg ik neer in één van de nieuwste kuipstoeltjes bij de receptie.
‘Neem lekker koffie,’ zei Leo.
Dat deed ik en zag Leo met zijn shaggie tussen zijn lippen geklemd verdwijnen in de operatiekamer van olie en smeer.
‘Ben benieuwd,’ zei ik, terwijl ik in een glossy tijdschrift bladerde.
Remco achter de balie grinnikte en ik dacht dat het was om iets wat hij misschien stiekem op zijn scherm tevoorschijn had getoverd.
Daarna zei hij iets heel gewichtigs over het leven en over weer 18 jaar zijn.
Ik snoof en zei opgewekt: ‘Godzijdank is die tijd voorbij.’
Verwonderd keek hij op. ‘Dat was toch een mooie tijd?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zou NOOIT meer 18 willen zijn. Ver-schrik-ke-lijk.’
Ik spreek donders graag in duidelijke, dramatische lettergrepen, zodat mijn boodschap kraakhelder overkomt voor de onduidelijke luisteraars.
‘Dat betekent dat je nu erg gelukkig bent dan,’ zei Remco als een ware Boeddha.
‘Hahaha,’ lachte ik geamuseerd. Ik dacht dat hij een grapje maakte.
‘Niet dan?’
‘Tuuuuuuurlijk. Mijn auto hier brengen, maakt mij erg gelukkig.’
Zijn blik dwaalde af en ik bladerde als de Koningin der Oppervlakkigheid vrolijk verder in het glossy tijdschrift.
Leo kwam binnen. Misschien had het bij me moeten gaan dagen:
Het gratis koffie aanbieden, het grinniken van Remco achter de balie, de glossy tijdschriften, de glimmende tegelvloer, de nieuwe glanzende houten balie met nerven, van vast en zeker een zeer bijzondere, legendarische boomsoort.
‘Prima autootje,’ zei Leo vakkundig. Dit keer zonder shaggie tussen zijn lippen geklemd.
Ik was vervuld van trots.
‘Eén ding,’ zei hij nonchalant.
Langzaam keek ik op naar Leo en Leo keek voorzichtig op naar mij, veilig vanachter zijn glanzende legendarische boomsoorten balie. Remco staarde strak naar zijn scherm.
Toen iets over een veer die afgebroken was, die voor niemand te zien is en waar je helemaal niets van merkt en onderweg zijn verhaal raakte ik het spoor al bijster en staarde nog met nietsziende ogen langs de tijdschriften naar de glanzende tegelvloer en zag mijn verdrietige gestalte weerspiegeld in de glitter en de glamour.
‘En dan komt ie niet door de keuring heen,’ was het laatste wat weer bij me binnen kwam.
‘Hoeveel?’ vroeg ik met dichtgeknepen ogen en nauwelijks te verstane stem.
‘300 euro.’ Leo bracht het nieuws ferm.
Geknakt en gebroken opende ik mijn ogen en begreep ineens hoe de plastisch chirurgische interieurmetamorfose hier tot stand was gekomen.
Vertwijfeld beet ik op mijn onderlip en stond kranig op. Enigszins wankelend op mijn benen, dat wel, maar toch kranig.
‘Neem lekker koffie,’ zei Leo.
Dat deed ik en zag Leo met zijn shaggie tussen zijn lippen geklemd verdwijnen in de operatiekamer van olie en smeer.
‘Ben benieuwd,’ zei ik, terwijl ik in een glossy tijdschrift bladerde.
Remco achter de balie grinnikte en ik dacht dat het was om iets wat hij misschien stiekem op zijn scherm tevoorschijn had getoverd.
Daarna zei hij iets heel gewichtigs over het leven en over weer 18 jaar zijn.
Ik snoof en zei opgewekt: ‘Godzijdank is die tijd voorbij.’
Verwonderd keek hij op. ‘Dat was toch een mooie tijd?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zou NOOIT meer 18 willen zijn. Ver-schrik-ke-lijk.’
Ik spreek donders graag in duidelijke, dramatische lettergrepen, zodat mijn boodschap kraakhelder overkomt voor de onduidelijke luisteraars.
‘Dat betekent dat je nu erg gelukkig bent dan,’ zei Remco als een ware Boeddha.
‘Hahaha,’ lachte ik geamuseerd. Ik dacht dat hij een grapje maakte.
‘Niet dan?’
‘Tuuuuuuurlijk. Mijn auto hier brengen, maakt mij erg gelukkig.’
Zijn blik dwaalde af en ik bladerde als de Koningin der Oppervlakkigheid vrolijk verder in het glossy tijdschrift.
Leo kwam binnen. Misschien had het bij me moeten gaan dagen:
Het gratis koffie aanbieden, het grinniken van Remco achter de balie, de glossy tijdschriften, de glimmende tegelvloer, de nieuwe glanzende houten balie met nerven, van vast en zeker een zeer bijzondere, legendarische boomsoort.
‘Prima autootje,’ zei Leo vakkundig. Dit keer zonder shaggie tussen zijn lippen geklemd.
Ik was vervuld van trots.
‘Eén ding,’ zei hij nonchalant.
Langzaam keek ik op naar Leo en Leo keek voorzichtig op naar mij, veilig vanachter zijn glanzende legendarische boomsoorten balie. Remco staarde strak naar zijn scherm.
Toen iets over een veer die afgebroken was, die voor niemand te zien is en waar je helemaal niets van merkt en onderweg zijn verhaal raakte ik het spoor al bijster en staarde nog met nietsziende ogen langs de tijdschriften naar de glanzende tegelvloer en zag mijn verdrietige gestalte weerspiegeld in de glitter en de glamour.
‘En dan komt ie niet door de keuring heen,’ was het laatste wat weer bij me binnen kwam.
‘Hoeveel?’ vroeg ik met dichtgeknepen ogen en nauwelijks te verstane stem.
‘300 euro.’ Leo bracht het nieuws ferm.
Geknakt en gebroken opende ik mijn ogen en begreep ineens hoe de plastisch chirurgische interieurmetamorfose hier tot stand was gekomen.
Vertwijfeld beet ik op mijn onderlip en stond kranig op. Enigszins wankelend op mijn benen, dat wel, maar toch kranig.