'Néééé, kijk nou!' riep ik ontsteld toen ik de deur van de tenniskantine opentrok en vriendin 2 in een levensecht tennisrokje zag staan.
Ze lachte haar overwinningslach.
Ik keek een beetje bedremmeld naar beneden, naar mijn eigen sportieve plompe zooi, omdat ik zojuist van de voetbal vandaan kwam en je daar moeilijk in een rokje over het veld kan gaan paraderen als trainster. Alhoewel... nee, dat kan dus niet.
'Gedurfd hoor,' prees ik haar.
'Jahaaa,' was ze het met me eens.
We gingen tennissen. De ballen op andere banen vlogen alle kanten op toen vriendin 2 voorbij kwam.
'Bal over,' hoorden we te pas en te onpas toen we aan het overslaan waren en de ogen van de heren steevast om een hoekje naar vriendin 2 in tennisrokje keken.
'Zo, wij zijn klaar,' zei Neef 1 die naast ons op de baan stond met nog drie andere heren, 'Even dubbelen?'
Ik nam hem en mijn Dubbelpartner taxerend op. Vriendin 2 en ik keken elkaar geamuseerd aan.
'Ja hoor,' zeiden wij.
Dubbelpartner stond al meteen aan de andere kant van het net. Naast vriendin 2 in tennisrokje.
'Oh. Op die manier?' concludeerde ik en keek Dubbelpartner strak aan.
Hij lachte onhandig, trok een beetje zijn schouders omhoog, plukte een beetje aan de snaren in zijn racket.
'Nou, ik begrijp het,' zei ik uit de hoogte, 'Hier krijg je natuurlijk spijt van, dat snap je.'
Even dacht ik een aarzeling te zien bij hem. Maar hormonen winnen het vrijwel altijd van gezond verstand. Tennisrokje versus trainingsbroek.
Neef 1 en ik keken elkaar aan.
'Haha, dat wordt winnen,' zeiden wij tegen elkaar.
Bij de eerste de beste bal die voorbij mijn racket zeilde, keek ik achterom en zag de bal ook langs zijn racket zeilen.
'Ja. Ga je nog wat doen of niet?!' riep Neef 1 tegen mij.
Dubbelpartner aan de overkant had het nog moeilijker. Als hij serveerde, keek hij tegen de achterkant van tennisrokje aan en als hij niet serveerde, keek hij tegen mijn strakke, strijdlustige blik aan.
Neef 1 dreigde ook af en toe af te dwalen met zijn blik en zijn returns door tennisrokje aan de overkant van het net. Of tijdens de discussie met haar aan het net of de bal nou wel of niet uit was.
Ik knipte met mijn vingers vlak voor zijn ogen.
'Hé, hé, blijven we er wel bij!' sprak ik hem streng toe, 'Laat je niet afleiden door die mooie blauwe ogen en die oogverblindende lach van haar, hè. En dat rokje.'
'Hahaha,' was zijn commentaar.
'Ja, hahaha, zeker.'
Neef 1 en ik wonnen.
Dat spreekt voor zich.
Dankzij onze meedogenloze familiegenen. Winst voor alles.
Ze lachte haar overwinningslach.
Ik keek een beetje bedremmeld naar beneden, naar mijn eigen sportieve plompe zooi, omdat ik zojuist van de voetbal vandaan kwam en je daar moeilijk in een rokje over het veld kan gaan paraderen als trainster. Alhoewel... nee, dat kan dus niet.
'Gedurfd hoor,' prees ik haar.
'Jahaaa,' was ze het met me eens.
We gingen tennissen. De ballen op andere banen vlogen alle kanten op toen vriendin 2 voorbij kwam.
'Bal over,' hoorden we te pas en te onpas toen we aan het overslaan waren en de ogen van de heren steevast om een hoekje naar vriendin 2 in tennisrokje keken.
'Zo, wij zijn klaar,' zei Neef 1 die naast ons op de baan stond met nog drie andere heren, 'Even dubbelen?'
Ik nam hem en mijn Dubbelpartner taxerend op. Vriendin 2 en ik keken elkaar geamuseerd aan.
'Ja hoor,' zeiden wij.
Dubbelpartner stond al meteen aan de andere kant van het net. Naast vriendin 2 in tennisrokje.
'Oh. Op die manier?' concludeerde ik en keek Dubbelpartner strak aan.
Hij lachte onhandig, trok een beetje zijn schouders omhoog, plukte een beetje aan de snaren in zijn racket.
'Nou, ik begrijp het,' zei ik uit de hoogte, 'Hier krijg je natuurlijk spijt van, dat snap je.'
Even dacht ik een aarzeling te zien bij hem. Maar hormonen winnen het vrijwel altijd van gezond verstand. Tennisrokje versus trainingsbroek.
Neef 1 en ik keken elkaar aan.
'Haha, dat wordt winnen,' zeiden wij tegen elkaar.
Bij de eerste de beste bal die voorbij mijn racket zeilde, keek ik achterom en zag de bal ook langs zijn racket zeilen.
'Ja. Ga je nog wat doen of niet?!' riep Neef 1 tegen mij.
Dubbelpartner aan de overkant had het nog moeilijker. Als hij serveerde, keek hij tegen de achterkant van tennisrokje aan en als hij niet serveerde, keek hij tegen mijn strakke, strijdlustige blik aan.
Neef 1 dreigde ook af en toe af te dwalen met zijn blik en zijn returns door tennisrokje aan de overkant van het net. Of tijdens de discussie met haar aan het net of de bal nou wel of niet uit was.
Ik knipte met mijn vingers vlak voor zijn ogen.
'Hé, hé, blijven we er wel bij!' sprak ik hem streng toe, 'Laat je niet afleiden door die mooie blauwe ogen en die oogverblindende lach van haar, hè. En dat rokje.'
'Hahaha,' was zijn commentaar.
'Ja, hahaha, zeker.'
Neef 1 en ik wonnen.
Dat spreekt voor zich.
Dankzij onze meedogenloze familiegenen. Winst voor alles.