In de drukte ging er ook nog eens een telefoon. Ik zat er niet op te wachten, maar de rest op Kantoor nam ook niet echt de moeite om op te nemen. We deden allemaal alsof de een het nog drukker dan de ander had.
Dus ik nam uiteindelijk dan toch maar op.
‘Lindyyyyyyyyyyyy, wat duuuuuuuurt dat lang johhhhh!’ werd ik uitbundig begroet aan de andere kant van de lijn.
‘Carlyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy!’ gilde ik vrolijk door de telefoon,’Hellooo!’
‘Is it me you’re looking for!’ zong zij mij direct toe.
‘I can see it in your eyes,’ bracht ik ook meteen mijn zangkwaliteiten ten gehore en ik leefde helemaal op, want wie kan dit beter zingen dan Lionel Ritchie?
‘I can see it in your smile,’ zong College van het andere Kantoor in de hoorn.
Er liepen wat mensen in en uit met opgetrokken wenkbrauwen.
‘You’re all I ever wanted, my arms are open wide!’ zongen we tweestemmig. En verdomd joh, dat klonk toch goed!
Op het gemak leunde ik achterover in mijn stoel en we lachten smakelijk.
‘We hebben serieuze banen, Linda. Doe normaal!’ sprak Collega van het andere Kantoor mij vermanend toe.
‘Hahaha,’ lachte ik, ’Nee johhhhh.’
‘Jawel hoor,’ zei zij nog eens.
‘Welnee joh,’ zei ik kordaat, ’Waarvoor bel je?’
‘Is die Kale er?’
‘Momentje mevrouwtje, ik gaaT voor u zoeken.’
Ik drukte op een paar toetsen en er werd opgenomen.
‘Boldie, waarom neem jij je telefoon niet op als je gebeld wordt?’ vroeg ik als een strenge kleuterjuf.
‘Boldie???!!! Omdat ik er niet ben,’ sprak Facilitair Manager bruusk.
‘Je bent er wel!’ riep ik.
‘Nee, ik ben er niet!’ riep hij, ’Dat hoor je toch! Ik heb geen zin in die onzin. Wimpel maar af!’
‘Nee! Ik ben je secretaresse niet!’
‘Nee, was je dat maar wel, dan deed je eens wat je gevraagd werd!’
‘Het is collega van het andere Kantoor. Hier! Opnemen!’
‘...........’ Stilte.
‘Dag lieverd en lief zijn voor haar, hè,’ zei ik als een spinnende kat. En ik verbond door.
Dus ik nam uiteindelijk dan toch maar op.
‘Lindyyyyyyyyyyyy, wat duuuuuuuurt dat lang johhhhh!’ werd ik uitbundig begroet aan de andere kant van de lijn.
‘Carlyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy!’ gilde ik vrolijk door de telefoon,’Hellooo!’
‘Is it me you’re looking for!’ zong zij mij direct toe.
‘I can see it in your eyes,’ bracht ik ook meteen mijn zangkwaliteiten ten gehore en ik leefde helemaal op, want wie kan dit beter zingen dan Lionel Ritchie?
‘I can see it in your smile,’ zong College van het andere Kantoor in de hoorn.
Er liepen wat mensen in en uit met opgetrokken wenkbrauwen.
‘You’re all I ever wanted, my arms are open wide!’ zongen we tweestemmig. En verdomd joh, dat klonk toch goed!
Op het gemak leunde ik achterover in mijn stoel en we lachten smakelijk.
‘We hebben serieuze banen, Linda. Doe normaal!’ sprak Collega van het andere Kantoor mij vermanend toe.
‘Hahaha,’ lachte ik, ’Nee johhhhh.’
‘Jawel hoor,’ zei zij nog eens.
‘Welnee joh,’ zei ik kordaat, ’Waarvoor bel je?’
‘Is die Kale er?’
‘Momentje mevrouwtje, ik gaaT voor u zoeken.’
Ik drukte op een paar toetsen en er werd opgenomen.
‘Boldie, waarom neem jij je telefoon niet op als je gebeld wordt?’ vroeg ik als een strenge kleuterjuf.
‘Boldie???!!! Omdat ik er niet ben,’ sprak Facilitair Manager bruusk.
‘Je bent er wel!’ riep ik.
‘Nee, ik ben er niet!’ riep hij, ’Dat hoor je toch! Ik heb geen zin in die onzin. Wimpel maar af!’
‘Nee! Ik ben je secretaresse niet!’
‘Nee, was je dat maar wel, dan deed je eens wat je gevraagd werd!’
‘Het is collega van het andere Kantoor. Hier! Opnemen!’
‘...........’ Stilte.
‘Dag lieverd en lief zijn voor haar, hè,’ zei ik als een spinnende kat. En ik verbond door.