Mijn mobiel piepte en ik reed bijna de vangrail in. Of ik zin had om mee te gaan naar de basketbalwedstrijd van Collega van Kantoor. Even flitsten mijn zaliger bank en de zak chips door mijn hoofd en nam serieus in overweging om voor de zak chips te kiezen. Zeker gezien het feit ik mijn verzoek om alsje-alsjeblieft een keer mee te mogen naar een wedstrijd een jaar geleden al bij hem neerlegde
´Kan je foto´s maken,´ schreef Dikketo nog.
Ik besloot eens gek te doen in mijn zo normale wereld.
‘Ik ga mee.’
‘Gezellig.’
Diezelfde avond zat ik naast Dikketo in de auto op weg naar Leiden.
We waren nog niet zo lang onderweg.
‘Gaan de anderen niet mee?’ vroeg ik verbaasd.
‘Nee, R. moest zwarte pieten thuis. T. mocht niet. Mijn broer Jack kon niet,’ begon hij met zijn opsomming.
‘Aha,’ zei ik en keek verstild naar buiten en de voorbijschietende witte strepen over de weg.
Na een kwartiertje allerlei namen aangehoord te hebben die allemaal niet konden, keek ik lichtelijk verveeld opzij.
‘Dus toen kwam je achteraan het alfabet bij de V en dacht je: oh ja, Vissel?!’
‘Haha. Ja.’
‘Goh, spontaan.’
Leiden is zo ongeveer 60 km rijden. Best lang als je zojuist hebt gehoord dat je de laatste in de rij bent die in aanmerking komt om mee te gaan naar een basketbalwedstrijd. En was het nou nog Europees (waar ik destijds dus om gesmeekt heb) maar nee, het was ook nog maar eens een simpele competitiewedstrijdje tegen de Eiffeltowers Den Bosch.
Wat ik maar zeggen wil, beste mensen, is dat je hier dus ongelooflijk moeilijk over kunt gaan doen, maar dat je het ook niet kunt doen. Bovendien heeft een BMW een radio die harder kan om het namenlijstje, dat naast me nog verder werd opgesomd, te overstemmen.
Gelukkig leverde de wedstrijd ZZ Leiden – Eiffeltowers Den Bosch een kakofonie aan geluiden op (zoals schreeuwende jongens achter ons, muzikaal/verbaal geweld door de luidsprekers en spektakel in het veld), want Dikketo zat heel de avond te sms’en ik tuurde zo ongeveer de hele wedstrijd door mijn telelens. Onze collega van Kantoor, die ook de coach van ZZ Leiden is, zag er in ieder geval uitermate strak en gelikt uit in zijn pak.
Na de wedstrijd scheurde de BMW weg uit Leiden en werd het pakketje Vissel zo snel mogelijk weer voor de deur afgeleverd.
‘Was gezellig.’
‘Ja, gezellig.’
Portier dicht. Piepende banden. Dag BMW.
Mijn ogen prikten door de uitlaatgassen, waar ik in achterbleef.
´Kan je foto´s maken,´ schreef Dikketo nog.
Ik besloot eens gek te doen in mijn zo normale wereld.
‘Ik ga mee.’
‘Gezellig.’
Diezelfde avond zat ik naast Dikketo in de auto op weg naar Leiden.
We waren nog niet zo lang onderweg.
‘Gaan de anderen niet mee?’ vroeg ik verbaasd.
‘Nee, R. moest zwarte pieten thuis. T. mocht niet. Mijn broer Jack kon niet,’ begon hij met zijn opsomming.
‘Aha,’ zei ik en keek verstild naar buiten en de voorbijschietende witte strepen over de weg.
Na een kwartiertje allerlei namen aangehoord te hebben die allemaal niet konden, keek ik lichtelijk verveeld opzij.
‘Dus toen kwam je achteraan het alfabet bij de V en dacht je: oh ja, Vissel?!’
‘Haha. Ja.’
‘Goh, spontaan.’
Leiden is zo ongeveer 60 km rijden. Best lang als je zojuist hebt gehoord dat je de laatste in de rij bent die in aanmerking komt om mee te gaan naar een basketbalwedstrijd. En was het nou nog Europees (waar ik destijds dus om gesmeekt heb) maar nee, het was ook nog maar eens een simpele competitiewedstrijdje tegen de Eiffeltowers Den Bosch.
Wat ik maar zeggen wil, beste mensen, is dat je hier dus ongelooflijk moeilijk over kunt gaan doen, maar dat je het ook niet kunt doen. Bovendien heeft een BMW een radio die harder kan om het namenlijstje, dat naast me nog verder werd opgesomd, te overstemmen.
Gelukkig leverde de wedstrijd ZZ Leiden – Eiffeltowers Den Bosch een kakofonie aan geluiden op (zoals schreeuwende jongens achter ons, muzikaal/verbaal geweld door de luidsprekers en spektakel in het veld), want Dikketo zat heel de avond te sms’en ik tuurde zo ongeveer de hele wedstrijd door mijn telelens. Onze collega van Kantoor, die ook de coach van ZZ Leiden is, zag er in ieder geval uitermate strak en gelikt uit in zijn pak.
Na de wedstrijd scheurde de BMW weg uit Leiden en werd het pakketje Vissel zo snel mogelijk weer voor de deur afgeleverd.
‘Was gezellig.’
‘Ja, gezellig.’
Portier dicht. Piepende banden. Dag BMW.
Mijn ogen prikten door de uitlaatgassen, waar ik in achterbleef.