Zo kochten we ook tickets voor het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde. We sloegen onze tent op een boerencamping op, trokken onze festivalkleren aan, stapten op de enige bus die er reed en lieten ons afzetten bij het terrein. Het was schitterend weer, er waren schitterende mannen en er was schitterende muziek. De hele dag keek ik uit naar Roger Waters.
Als je het een en ander hebt meegemaakt met je sisters in crime zou je toch moeten weten van welke muziekstijlen ze houden. Niet dus. Ik was er heilig van overtuigd dat ze toch wel enigszins verstand van muziek hadden. We hadden niet voor niets twee keer als dj opgetreden in het hardrock café De Stadsherberg. Tot de avond viel en het complete bezoekersaantal van Arrow Rock zich naar het podium begaf waar Roger Waters optrad. Ik was in mijn nopjes. Eindelijk zou ik hem zien optreden. Maar toen zag ik Ellen en Monique rechtsomkeer maken en tegen de stroom in terug lopen.
'Naar die herrie gaan we niet luisteren.'
Dat zeiden ze echt! Herrie.
'Maar dit is Roger Waters!' riep ik nog,'Van Pink Floyd!'
Ik zag slechts een nonchalant schouderophalen van die twee.
'Nee, Wolter Kroes! René Schuurmans! Dat is géén herrie!' gilde ik erachteraan.
Onverstoorbaar liepen ze verder. Stupéfait was ik.