Ik was gestretsjee de dag van vertrek, want ik moest weer terug naar Nederland en om daar te komen, moest ik weer in het vliegtuig. Vliegtuig plus Linda betekent...enfin, je snapt het wel. Ik had dus een rustige ochtend in gedachten, zodat ik me kon voorbereiden op mijn terugreis.
Iedereen is het allang vergeten natuurlijk en ik zelf ook bijna, maar ik heb nog een laatste blogje over Boedapest.
Ik was gestretsjee de dag van vertrek, want ik moest weer terug naar Nederland en om daar te komen, moest ik weer in het vliegtuig. Vliegtuig plus Linda betekent...enfin, je snapt het wel. Ik had dus een rustige ochtend in gedachten, zodat ik me kon voorbereiden op mijn terugreis.
0 Reacties
In het midden van alle hectiek, toegenomen werkdruk, een plots jong gestorven familielid en de uren die met een duizelingwekkende snelheid voorbij lijken te gaan, denk ik graag terug aan de Zeeuwse kust van afgelopen zomer.
De zee stormt, raast, dendert, kabbelt voort, neemt en geeft. Net als je levensloop en wellicht daarom sust het mijn innerlijke stress en ongedurigheid. Ik hou van het hier zijn, maar vind het bij fases ook een vermoeiende reis. Het is maar zelden dat ik echt op mijn gemak ben met de mensen en het leven. Juist door dit ongemak beleef ik iedere dag bewust, kijk naar de schoonheid der dingen, geniet van de eenvoud, probeer de gekte van alledag van me af te houden en reis in mijn hoofd terug naar mooie plaatsen en fijne herinneringen. Zoals de Zeeuwse kust. |
AuthorObservator des levens. Archives
November 2019
Categories
Alles
|