Vandaag ging ik pannenkoeken maken.
Ken je die sukkels, die nog geen ei kunnen bakken? Van die lui, waarbij het aanrecht er als een veldslag bijligt? Nou, zo eentje ben ik er als het aankomt op pannenkoeken bakken. In kookboeken en op foodblogs van al die fantastische bloggers ziet het er zo makkelijk uit. Meestal is het dan ook nog vergezeld van een uiterst fotogeniek voedselfotootje. (Deze en deze ) Ik wist zeker dat mij dat ook zou lukken. Zowel de pannenkoek als het fotootje, want hoe moeilijk kan het in vredesnaam zijn, toch?
Goh, lief dagboek, ik weet niet waaraan het ligt dat het steeds mislukt, maar het heeft wederom een deuk in mijn ego gestompt.
En dan te bedenken dat ik niet eens gek ben op pannenkoeken.
Ik denk dat het komt, omdat er American bijstond. En fluffy. Dan hebben ze me meteen te pakken. American fluffy pancakes.
Ik ben dol op Amerika. Dus, nou ja, je snapt het wel. Ik moest eraan beginnen. Ik wil zo graag ergens goed in zijn. Dit leek me een makkelijk begin. Misschien had ik na de allereerste keer dat ik ze bakte al door moeten hebben dat ik het niet in de vingers heb. Maar ik dacht: ach, beginnersongeluk. De beste chef koks gaven ook niet bij de eerste mislukking meteen op. Blijven proberen, Lindje! Zo is het toch, lief dagboek?
Fluffy worden ze door het eiwit en het eigeel te splitsen en dit later met het beslag te mengen. Ooit wel eens gedaan zonder achter de eidooier aan te duiken en tijdig op te vangen, terwijl het eiwit langs je vingers druipt? You Tube bracht uitkomst. Voor ik het wist zat ik instructies van Japanners te kijken die het eigeel met een lege colafles opzogen en niet lang daarna wist ik precies hoe je in twee bewegingen een t-shirt kunt opvouwen, gevolgd door hoe je de perfecte smokey eyes kunt maken. Het is moeilijk gefocust te blijven op You Tube.
Vandaag gebruikte ik twee kleine steelpannetjes. Dan zou ik van die kleine, flufferige, ronde pannenkoekjes krijgen. Precies zoals in de Amerikaanse tv series. Het was onderhand sint juttemis eer er iets begon te broeien. Wat wel broeide was mijn ergernis. De eerste mislukte pancake belandde in al zijn ongestolde witheid op een bordje. De tweede ging in ene zo razend snel en belandde in al zijn verschroeide zwartheid ook op een bordje. Na de Here een keer of twee aangeroepen te hebben en de pannetjes te hebben vervangen door een grote koekenpan, leek het toch ergens op te gaan lijken.
Overbelichte foto's zijn hartstikke hip, toch?
Het was de karnemelk in het beslag, bedacht ik later.
Het is een hoop gedoe voor iemand die helemaal niet zo dol is op pannenkoeken en karnemelk helemaal niet lekker vindt.
Weet je, lief dagboek, ik weet gewoon honderd procent zeker dat het niet door mij komt dat ik slecht ben in pannenkoeken bakken. Het ligt aan de pannen.