God man, mijn gehele middelbare schooltijd was ik in de gloria door hem. Iedere zaterdagavond zaten we voor de buis gekluisterd wanneer Miami Vice uitgezonden werd. Ik verzamelde elke foto van hem. Ploos de Hitkrant uit, de Muziek Express, de Duitse en Amerikaans muziektijdschriften. Iedere centimeter van de muren van mijn slaapkamertje was bedekt met posters van Don Johnson. In mijn agenda plakte ik fotootjes van hem. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een aflevering van Miami Vice heb gemist. Het ging op een gegeven moment zelfs zo ver dat ik afleveringen op een cassettebandje ging opnemen. Ja, echt! (digitaal Uitzending gemist bestond toen nog niet) Tv aan, het geluid afgestemd op de radio, de begintune van Jan Hammer en opnemen maar! 's Avonds in bed luisterde ik nog eens naar de aflevering en kon op een gegeven moment de tekst hardop mee praten.
Ik heb nooit beweerd dat ik normaal ben, hè.
Op een dag zat ik weer op mijn kamer, radiootje aan, beetje schrijven, beetje naar buiten staren. De dag ervoor was mijn enkel dubbel geklapt in de voetbalwedstrijd bij Oranje Wit en was zwaar gekneusd. Het klopte als een gek en ik stikte van de pijn.
Ineens riepen ze iets naar me van beneden naar boven. 'Lind, dansen! Kom op!'
Alles in mij kwam tot leven. Ik schoof mijn stoel naar achteren, hinkte op mijn linkerbeen naar de deuropening, naar de trap, pakte de trapleuning met mijn ene hand en de traptreden met mijn andere hand beet en liet me zoef-zoef naar beneden glijden. In twee bewegingen stond ik onderaan de trap.
'Wat?! Don Johnson?' riep ik, 'Waar dan?'
Mijn broer, mijn zus, mijn moeder keken me allemaal aan alsof ik ter plekke gek was geworden.
'Dansen, trut. Hahaha, Don Johnson,' gierde mijn zus het uit en ze kwamen allemaal niet meer bij van de lach.
'Jij hebt toch een gekneusde enkel?' zei mijn broer.
'Tsjonge, jonge, jonge, lopen kan ze niet hoor, maar als ze Don Johnson hoort, staat ze meteen onderaan de trap.'
Ik gilde nog iets van dat ik het niet goed verstaan had, maar het was vergeefse moeite. Ze waren aan het dansen op een leuk liedje en wilden mij dat laten zien.
Goed, zo hysterisch heb ik nooit meer gedaan om een man. Wel. Niet. Wel. Maakt niet uit, we doen allemaal wel eens hopeloze dingen vanwege de liefde. Maar Don Johnson was het dubbel en dwars waard.
Bron foto's: die en geen op internet