Cassettebandje in de radio doen. Klaar zitten, linker en rechter wijsvinger gereed om de rec- en de play knop tegelijkertijd in te drukken. Wachten tot de dj eindelijk klaar was met zijn oeverloze gelul door de intro van het nummer. Rec en play indrukken. Vervolgens aan het eind van het nummer weer in opperste concentratie wachten, want geheid dat die presentator weer ging praten nog voordat het liedje was afgelopen en dan pijlsnel op stop drukken.
De kunst was om een heel nummer op het bandje te krijgen zonder het gepraat van de dj.
Daarna liedje afspelen, tekst luisteren, tekst opschrijven, terugspoelen om te controleren of dit nou echt was wat ze zongen en aan het eind van het liedje had ik de volledige tekst. Makkelijker was het als de Hitkrant gewoon de songtekst afdrukte, maar die kwam maar 1x per week uit dus dat was te weinig voor mij.
Nou, en dan was het meegalmen met het nummer. Ja, ook liedjes waarvan ik de toonhoogte dus nooit kon halen, maar een gebrek aan zelfvertrouwen had ik niet op mijn slaapkamertje met de deur en de ramen dicht.
Bij mij thuis zongen we allemaal mee met deze onmogelijke liedjes. We waren zo'n beetje de Von Trapp familie van Dordt en omstreken. Vooral Kate Bush vonden we he-le-maal te gek! En laat die nou net een stem hebben waar je net niet helemaal bij kan. Oh en flink met je armen heen en weer zwiepen tijdens het zingen. Dat maakt het Kate Bush effect toch wel helemaal af.
Inmiddels zijn onderstaande nummers al heel oud, maar als ik ze hoor, zing ik mee als een fluwelen nachtegaaltje. Soms pas ik de toonhoogte even aan. Als mijn stem overslaat bij de hoge uithalen (of als het pijn gaat doen aan mijn stembanden) schakel ik moeiteloos over naar een paar toontjes lager. Het is een verfijnde techniek die je maar eens moet uitproberen. Het geeft echt diepte aan een nummer. ;)
Ben je er klaar voor? Stembanden gesmeerd? Nou, meezingen dan maar!