Hoe dan ook: Vivian Maier. Daar gaat het hier om.
Een mysterieuze, gesloten, excentrieke nanny in New York en Chicago. Toen ik nog geen foto van haar had gezien, maar alleen het oppervlakkige verhaal had gehoord, bedacht ik een knappe, bohémienachtige fotografe bij dat verhaal. Dat is ze dus niet. Bij nadere bestudering van haar zelfportret vond ik zelfs dat ze iets vreemds had. Haar foto's daarentegen zijn niet vreemd. Ze geven het perfecte straatbeeld uit de tijd weer waarin zij leefde (1926-2009). Hierdoor krijg je echt een waanzinnige kijk in het tijdsbeeld van toen.
Je leert pas meer over Vivian Maier als je de documentaire over de zoektocht naar haar kijkt. Daaruit blijkt dat ze inderdaad een gekke, duistere kant had. De documentaire kun je hier bekijken. Zo de moeite waard, dus doen.
De foto's in FOAM vond ik heel mooi, maar het hadden er wel wat meer mogen zijn. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe zoiets werkt in een fotomuseum. Hebben zij zelf de keuze uit wat ze aanbieden of krijgen ze een collectie toebedeeld?
Veel mensen hadden belangstelling voor Vivian Maier. Ik vond het te druk (ja, oma) waardoor ik niet op mijn gemak de foto's kon bekijken. Na afloop had ik het boek van haar werk moeten kopen, maar ja, toen waren we ineens heel druk om op onze telefoons het adres van Scotch & Soda in de buurt te vinden. Zodoende vergat ik het boek. En de winkel vonden we ook niet.
Asian Kitchen Arena. Ook voor afhaal.
Tentoonstelling Vivian Maier - Street Photographer: 7 november 2014-1februari 2015