Als kleuter stond ik al zeer beteuterd op de foto in een pierotpakje. De traan die je daar ziet is echt. Diep verdriet waarschijnlijk om die hele schijnvertoning.
Ik loop echt gillend weg voor carnaval. Dat domme, hossende, dweilende, polonaise lopende, met-je-armen-in-de-lucht gedoe. Het meerendeel zuipt zich volledig klem en ziet dit feest vaak als een legitieme reden om iedereen te betasten. Oh ja, en er dan ook nog verkleed bijlopen. De mannen meestal in vrouwenkleding (waar komt die fascinatie toch vandaan?!) en de vrouwen in, ja in wat eigenlijk? Alles van baby tot hoer. Er schijnt ook een groep te zijn die zelf hun pakken maken. Al weken, zo niet, maanden van te voren. Ook wel bekend als de échte carnavallers.
Hoe het ook zij, het kan mij niet bekoren.
'Aha, maar dan heb je nog nooit echt goed carnaval gevierd,' is mij vaak verteld, 'Ga maar met mij mee.'
Drie keer liet ik mij braaf meesleuren naar het zoveelste geweldige carnavalsfeest na zo'n zin. Evenzoveel keren verliet ik de hossende of dweilende Alaaaaaf gemeente voortijdig. Twee keer ging ik lopend terug naar huis (want geen vervoer), onderwijl die achterlijke boerenkiel uittrekkend en maar hopen dat niemand me herkende. De derde keer stond ik binnen no time weer op het station van Breda. (sowieso geen goed plan om het eiland van Dordt te verlaten) Het was verschrikkelijk koud en ik had geen normale jas bij me 'want je hebt het zo warm door het hossen', maar ik had het helemaal niet warm, omdat het verschrikkelijk stomme muziek was en ik een paar ladingen ijskoud bier in mijn nek had gekregen door een boel idiote, bezopen gasten. Maar 'alaaaaaaaafff, woa wa da nou arrug eejjj???' Het was tenslotte carnaval toch?!
Nah, nah, wat een feest.
Ik was als een kind zo blij dat ik weer terug in de trein naar huis zat, al die malloten achterlatend (oh ja, en ook de vrienden met wie ik was). Het was de allerlaatste keer dat ik me nog liet overhalen carnaval te vieren. Beste besluit ooit.
Maar ik gun het een ieder hoor om vier dagen uit hun dak te gaan (kennelijk is dat de rest van het jaar niet mogelijk).
Ik snap gewoon niets van dat feest en zal er de liefde ook nooit voor gaan voelen.
Maaaarrrr....zoals ik al zei: ik kan menig carnavalsliedje meezingen. Zo heeft iedereen wel wat, maar 'alaaaaaaaffff, woa i da nou arrug eeejj?'
En als ik er dan toch eentje mee moet zingen dan graag deze van de Havenzangers, heul lang geleden.
Je ziet het, dat is zo'n beetje de tijd dat ik gestopt ben met carnavallen.