Nou, op die vraag hebben we na jaren van getob en vele, leuke avonturen, waarin we zakdoeken vol jankten, maar ook plat van de lach lagen om hachelijke situaties, iets gekregen wat lijkt op een antwoord: ouder worden en cut the crap!
Je kunt wel eeuwig bezig blijven met genoegen nemen met minder en al dat oeverloze tussenin geouwehoer. Je schiet er niets mee op en niemand wordt er beter van. Zonde van de tijd. Pleisters op de al dan niet diepe wonden, het hobbelige pad verlaten en kiezen voor een andere route.
Goed, dat lukte ons toen nog niet en dus werden we altijd weer in de watten gelegd bij de zus en zwager van Ellen. Even uit je eigen omgeving en een ander geluid aanhoren dan 'ik wil je wel, ik wil je niet, ik wil je wel, ik wil je niet. Ik wil je wel, ik wil je niet, niet, niet.' De Sikkema's wilden ons wel! En alleen al door dat gevoel kregen we rust en werden we blij. Een heel weekend lang.
Intussen is er veel veranderd. Bumpy roads were hard to travel and wild oceans were rough to swim in en zo werden onrustige levens rustig. Maar zo kwam het ook dat de ritjes naar Koog minder werden en zelfs stopten. Van mijn kant dan.
En dus werd het tijd voor een bezoekje. Dat deden Ellen en ik een poosje terug. Nou, het was weer ouderwets: we misten drie keer de afslag naar een benzinepomp om koffie te drinken, omdat we zaten te kleppen en niet opletten. Daarna misten we de afslag om de snelweg te verlaten en moesten we via een alternatieve, doch toeristische route door Koog a/d Zaan om op bekend terrein te komen. Vervolgens verdwaalden we ook nog eens in de woonwijk zelf en was het uur en het kwartier reeds lang voorbij eer we er waren.
MAAR: we waren er en het werd een heerlijke, lange dag met gezellig eten aan tafel, koffie aan het kookeiland in het nieuwe huis van de familie Sikkema en uitwaaien op het strand van Egmond aan Zee.
Genietend langs de waterkant
Familie en vrienden bij elkaar
Het was weer zo fijn
Tot volgend jaar