Enfin, er zat maar een ding op: nog even onder een wollen dekentje verder slapen op mijn heerlijke, nieuwe bank. Nadat ik me iets fitter voelde en ik de wijze hondenlessen (ook van toepassing op mensenlevens, luitjes) van Cesar Millen tot mij had genomen, duwde ik mezelf van de bank en trok de herfst in voor de broodnodige lichtstralen op mijn netvlies en voor de beweging.
Cameraatje mee en Park Merwestein in.