Je zou in het boek de hoeveelheid aan vergelijkingen in een zin overdreven kunnen vinden, maar ik heb geen enkel woord als teveel ervaren. Het doet het verhaal zo ongelooflijk veel recht.
Ergens las ik dat iemand maar moeilijk in het verhaal kon komen en er heel lang over deed om het boek uit te lezen: onbegrijpelijk!
Is mijn bescheiden mening, althans. Ik werd volledig meegezogen in die kunstzinnige wereld en dit makkelijk te lezen boek. (Kan ook aan mij liggen. Soms raakt een verhaal onverwacht je ziel.)
De tweeling Noah en Jude zijn allebei nogal artistiek en kunnen naar de kunstacademie. Het verhaal begint bij Noah als hij 13 is. Daarna komt Jude aan het woord als ze 16 is. Het verhaal loopt naar elkaar toe, waardoor je er langzaam achter komt wat er allemaal is gebeurd.
Ik ga de gebeurtenissen niet onthullen, want ik vind het zelf irritant als ik een recensie lees waarin alles al wordt verteld. Wil het verhaal zelf ervaren. Als je het boek niet wilt lezen, maar wel wilt weten waar het over gaat, google dan maar. Anders raad ik je aan om zo snel mogelijk in dit verhaal te duiken en je er helemaal aan over te geven.
Neem wel de papieren versie, want die kun je zo heerlijk tegen je aan drukken als je weer een hoofdstuk verrukt uit hebt. Met zo'n kille, stomme e-reader voelt dat toch heel anders.
Ik heb het niet snel met een boek, maar het liefst wil ik het nog een keer lezen. Hier moet ik even op wachten, want ik bracht 'Ik geef je de zon' naar mijn boekverslindende zus.
Schrijfster: Jandy Nelson