Na Jersey vertrok ik naar Zeeland afgelopen zomervakantie. Ik zat in een superdeluxe, modern, licht en schoon duinappartement van De Zeeuwse Stromen. Echt helemaal geweldig. Ik kick op luxe en rijkdom. Mijn portemonnee niet. Maar ja joh, gewoon leven en genieten als een baas en daarna weer op droog brood leven, werken en geld sparen.
In Zeeland sprak ik af met hele leuke mensen. Uiteraard. Wie gaat zijn vrije tijd met weirdo's doorbrengen? Eh, nou, ik dus, want een beetje gek zijn ze wel die hele leuke mensen. En ik had een heerlijke tijd. Helaas geen tropische zon op Jersey, maar mijn eigen temperatuurwisselingen kenden soms ongekende hoogten, waardoor ik geen jas nodig had. Ook zonder deze schommelingen in lichaamstemperatuur was het niet koud. Wel jammer natuurlijk dat de zon zich niet wat vaker liet zien. Dan is alles tenslotte net iets mooier. Voor grillige kustlijnen is een beetje stemmig weer daarentegen niet zo heel erg. En voor de foto al helemaal niet.
Open je ogen, je hart, je ziel en de wonderschone kustlijn van Jersey laat alles in je exploderen.
Het ruige kan je onrustig maken of juist alles in je laten bedaren. Het stille kan je eenzaam maken of juist alles in je laten verstillen. Het wonderlijke diepblauw kan je opslokken of juist alles in je laten kleuren. Het door mensen druk bezochte strand kan je opjagen of je juist één laten voelen met het eiland. Niets dan vriendelijkheid en gastvrijheid. Het zou je niet moeten verbazen, dat het nog bestaat. Het bestaat. Het is balsem. Dat is Jersey. Terwijl half Nederland afgelopen weekend naar Dordrecht kwam voor Dordt in Stoom verliet ik het eiland voor een Franse rommelmarkt in het Lingebos. Mijn zus Astrid was hier al eens eerder geweest en omdat haar vrienden niet konden dit jaar, mocht ik mee als opvulsel. Dat ik nog een berg boodschappen moest doen en mijn huis op moest ruimen, vergat ik direct. Er zijn betere evenementen om je tijd aan te besteden.
Ik loop wat achter met mijn blogstukjes. Zo onderneem ik van alles en dan moet ik daar weer een poosje van bijkomen middels slaapavondjes op mijn zalige bank, vervolgens ben ik dan weer veels te lui om stukjes in elkaar te flansen of vind ik het domweg gek om er stukjes over te schrijven. Maar dan krijg ik de kolder weer in mijn kop en doe het dan toch maar. En zo gaat min of meer het wispelturige leven van Lindaatje voorbij.
Een poosje terug ging ik met mijn wandelclubje (klinkt aardig bejaard dit, maar vooruit) Zutphen verkennen. Mieke ging in verband met een gekneusde rib niet mee, helaas. Na weken van waardeloos baggerweer troffen wij het aangenaam die zaterdag. En wat een leuke, kronkelige stad is 'Zuid Venne'.
Ik moet zeggen: we hebben echt wel de uiterste kilometergrens aangetikt hoor met al dat gewandel die dag. Mijn knie lag in puin aan het eind van de dag. Aan de andere kant: de zon scheen, we aten taart, waren in beweging en hadden het leuk. Dan nu, jawel, de foto's. Gaat dat zien! Gaat dat zien! De fototentoonstelling van de Nederlandse Robin de Puy in het Fotomuseum Den Haag. Het is nog tot en met 26 juni te zien.
Een poosje terug had ik de documentaire over fotografe Robin de Puy op tv gezien. Fascinerend. En Amerika, hè. Zodra het daar over gaat, ben ik negen van de tien keer al geboeid. Op de motor reist ze door Amerika om vrij werk te maken, nadat ze in Nederland alleen nog maar geleefd wordt door de vele opdrachten. Het vrije denken vind ik zo'n boeiend proces. Je losmaken van je omgeving en je eigen weg gaan. In ieder mens schoonheid zien. Robin de Puy doet het en ziet het. En alhoewel ze in het begin nogal onzeker is en haar hotelkamer niet uit durft, stapt ze uiteindelijk toch de buitenwereld in. Ze spreekt mensen aan en hierdoor maakt ze de prachtigste portretten. Dag Kantoor
Ik ga ervandoor Naar het land van onbekommerdheid Een dimensie zonder tijd Iedereen noemt het vakantie Ik noem het vrijheid |
AuthorObservator des levens. Archives
November 2019
Categories
Alles
|