Dit was ongetwijfeld, zonder anderen tekort te doen, het leukste E team dat ik heb meegemaakt.
Vorig jaar aan het eind van het seizoen wilde ik eigenlijk stoppen met training geven. Weinig zin meer. Maar toen de voorbereiding naar seizoen 2013-2014 eraan kwam, waarschuwde de coördinator me al dat er nu toch een groep jongens aankwam waar ik blij van zou worden. Hij had niets teveel gezegd. Tijdens de selectietrainingen zag ik iets bij deze mannetjes wat een gevoel van vroeger opriep toen ik zelf nog als jong meisje met de jongens op straat voetbalde en later bij Oranje Wit bij mijn eigen team. Ik kan niet exact uitleggen wat voor gevoel dat was. Ik denk het onbezorgde, de leuke omgang met elkaar, het pure voetbal dat ze uitstraalden, elkaar iets gunnen, samen een prestatie neer willen zetten en zichzelf willen verbeteren. Ze hadden ook iets stoers. Een leuke jongensachtige manier van stoer. Iets van: kom maar op, we gaan er tegenaan! Toen sijpelde er een gedachte bij me binnen: dit is hoe voetbal bedoeld is. Geen moeilijk gedoe. Gewoon negen jongens en een bal.
Zonder dat ze het zelf wisten, trokken zij mij over de streep om door te gaan.
Vanaf minuut 1 was er een klik met de spelers. Dat is nodig om een weg in te slaan. Ik heb het nodig om ze iets bij te brengen. Zij hebben het nodig om het aan te nemen. Alles op een ongedwongen manier en met veel lol. Samen met trainer Jelle Jilderda, met wie ik alweer vier jaar samenwerk, was het een enorm leuke tijd.
Wat ook heel veel plezier gaf, was dat we alle wedstrijden (op 1 na) wonnen in de najaarscompetitie en kampioen werden. Bij opleiden is het resultaat van de wedstrijd van ondergeschikt belang, omdat het om de ontwikkeling van de spelers gaat, maar ik geef ronduit toe, dat ik graag win en baal van veel verliezen. Nou, met die winnaarsmentaliteit van E3 zat het wel goed. Ik heb dit seizoen heel relaxt langs de lijn gestaan, want die ventjes gingen er helemaal voor. Na de winterstop ging het wel moeizamer, maar er zaten echt machtig spannende wedstrijden tussen, waarbij er flink gestreden moest worden. Ook in de bekercompetitie ging het voortvarend. Pas in de kwartfinale struikelden we over ASWH, die met hun tweedejaars E te sterk voor ons was.
Behalve het goede voetbal dat E3 iedereen voorschotelde, vind ik het ook heel mooi om te zien dat alle jongens veel vertrouwen in zichzelf hebben gekregen dit seizoen. Ze kregen de ruimte om te leren, om fouten te maken zonder daarvoor angst terug te krijgen. Ze werden uitgedaagd lef en moed te tonen in hun persoonlijke acties en duels. Ik denk wel dat ze geleerd hebben voor zichzelf op te komen. Een belangrijkere les in het leven dan perfect kappen en draaien.
Maar nu gloeit mijn hart een beetje door pijn. Vanwege het afscheid. Ik heb daar moeite mee. Loslaten van een super leuke, talentvolle groep. Komend seizoen bekijk ik het van een afstandje, omdat ik stop met training geven en coachen van de wedstrijd.
Iemand vroeg: 'Heb je het niet meer naar je zin dan?' Maar dat is het niet. Ik heb het prima naar mijn zin bij de club, maar ik heb even geen zin meer om trainingen te geven en zaterdags de wedstrijd te coachen.
Maar ik ga die grappige jochies wel missen met hun leuke verhalen, opmerkingen en spontaniteit. Hun voetbalkunsten in E1 ga ik zo veel mogelijk als supporter bekijken en door de lens van mijn camera.
Nu ik toch zo lekker bezig ben, wil ik hier ook nog even de vaders en moeders in het zonnetje zetten: top seizoen gedraaid, ouders! Jullie support, jullie vrolijkheid, jullie positieve betrokkenheid. Ook jullie waren een team.
Bedankt voor de lieve cadeautjes bij het afscheid, beetje jammer van de foute antwoorden die me ingefluisterd werden door sommige vaders tijdens de E3 voetbalquiz, maar gelukkig zijn jullie wel goed in barbecueën.
En als laaste nog even mijn collega trainer Jelle heel veel succes wensen volgend jaar. Eindelijk mag je onder moeders vleugels vandaan. Van een jongen die zich nog wel eens versliep op de zaterdagochtenden tot een echte trainer die zich liet horen op momenten dat het moest. Je hebt je verantwoordelijkheid gepakt en een mooie ontwikkeling doorgemaakt.
Ik heb vier jaar super prettig met je samengewerkt en vind het cool dat je E1 gaat doen. 'Onze jongens' vinden het ook tof dus dat zit wel goed. Have fun!
Nou, ik wilde het kort houden, maar het is toch weer een heel verhaal geworden.
Jaja, en dan nu eindelijk de foto's.
We sloten het seizoen af met een toernooi bij SV Gouda. Helaas kon Selman er niet bij zijn.
Hieronder een impressie van die dag.
Net hiervoor werd Job stevig naar het gras gewerkt en viel met zijn hoofd hard op de grond. Dat leverde dikke tranen op, maar zodra Job daarna in balbezit kwam, gooide hij al zijn kwaadheid in een schot op doel en scoorde. Zijn teamgenoten, die hem even daarvoor nog troostten, konden hem nu feliciteren en nog even bemoedigende woorden toespreken.
Zo gaat dat bij deze jongens. Ik blijf dat mooi vinden.
(dubbel)klik op de foto voor de vergroting.
Helaas werden we laatste op het toernooi bij SV Gouda en dit werd met luid gejuich gevierd, want we kregen een beker!
Even (dubbel)klikken op de foto voor de vergroting, zodat je door de serie kunt scrollen.
Deze foto was nog een laatste poging om Kars en Danic normaal lachend vast te leggen. Goed gelukt, toch? Iedereen staat er goed op.
Ik ga jullie missen, jongens. Bedankt voor de super leuke tijd en heel veel succes allemaal komend seizoen en alle seizoenen daarna.