De ochtend na de jaarwisseling moesten we heel vroeg opstaan voor de lange rit door het Atlasgebergte om de Sahara te bereiken. In een busje met 16 medereizigers manoeuvreerde onze chauffeur langs de bergwanden. Ik heb niets tegen prachtige uitzichten, maar wel tegen wegen in gebergtes waar over de gehele linie vangrails staan, behalve in de bochten.
De rit door de bergen duurde ruim tien uur. Gelegenheid genoeg om naar buiten te kijken, waarbij opvalt dat Marokko heel groot, stoffig en leeg is, wilde natuur, bergdorpjes, onafgemaakte huizen en veel mensen lopend langs de kant van de weg. Sommige dorpjes oogden desolaat, armoedig. En dan ineens zag je weer iemand alleen langs de kant van de weg zitten of twee mensen in een leeg stuk land bij elkaar zitten. Het is zo apart en zo anders dan in Nederland.
Geen spraakmakende gebeurtenissen gedurende deze rit. Wel lekker zitten, onderweg zijn en eindeloos turen naar het voorbijglijdende landschap afgewisseld met leuke gesprekken met 2x Sanne en Alexandra (alle drie werkzaam in het onderwijs, net als wij - schept toch een band).
Nou ja, je had erbij moeten zijn.
Gelukkig maakte Sanne M. daarna een goede foto van ons. Bedankt Sanne!
Soms een tussenstop om de benen te strekken en van het uitzicht te genieten. Niet heel veel tijd om te luchten dus we leken net van die Japannertjes die uitgeladen werden, vlug fotootjes maakten en hop de bus weer in sprongen.
De volgende ochtend kregen we nog een toer door een dorpje. Flink doorstappen, want het had gevroren die nacht.
In plaats daarvan nestelden ze zich alvast in de (neppe) bontjas van Nel.