Echt een ontzettende toffe zwart wit tentoonstelling. Dat wat ik er in vogelvlucht van gezien heb dan, hè...
Op naar de tentoonstelling! Zin in!
Al in hal 1 was ik Mieke en André kwijt.
Na hal 2 stoof Nel weg.
Er zat niets anders op dan alleen verder te gaan, maar story of my life en ik ben een overlever dus ik vervolgde mijn weg met alle heerlijke traagheid die ik in me heb om alles op het Peter Lindberghpad te bewonderen.
'Die modepoppetjes kijken allemaal hetzelfde,' was het commentaar van André.
'Maar er is ook dans enzovoort,' probeerde ik nog met harde argumenten te komen.
'Ja, die waren wel mooi.'
Nel stond intussen al bij de volgende hal, Mieke luisterde al niet meer, André liep nog een soort van gedwee met me mee.
Overigens had het ook héél leuk geweest als we de tentoonstelling van begin naar eind hadden gelopen.
Maar daar kwamen we pas aan het einde achter toen we bij het begin aankwamen.
Het is een veel gebruikte en oh zo flauwe uitdrukking, maar voor deze gelegenheid wil ik hem toch een keer gebruiken:
'Gelukkig hebben we de foto's nog.'