Het voorwiel van mijn fiets glipte weg op de natte bladeren en met een harde klap viel ik op het asfalt. Het regende. Het is herfst 2019. Ik wilde keihard huilen. 48 jaar en ik voelde me net een klein kind, dat naar haar moeder wil om getroost te worden. Maar dat kon niet meer. Mijn moeder was nog maar een paar dagen dood.
4 Reacties
Inmiddels is het iets van twee jaar geleden dat ik deze reis naar Marokko maakte. Tijd om het vervolg af te maken.Het is alweer 5 maanden geleden dat ik in Marokko was. En ik heb nog steeds niet alles van die reis laten zien (mocht je daarin nog geïnteresseerd zijn). Dan nu hier het vervolg:
De ochtend na de jaarwisseling moesten we heel vroeg opstaan voor de lange rit door het Atlasgebergte om de Sahara te bereiken. In een busje met 16 medereizigers manoeuvreerde onze chauffeur langs de bergwanden. Ik heb niets tegen prachtige uitzichten, maar wel tegen wegen in gebergtes waar over de gehele linie vangrails staan, behalve in de bochten. Taart eten! Wie wil dat nou niet? Er is al genoeg hel en verdoemenis in de wereld dus moeten we zeker de aangename dingen niet uit het oog verliezen. Er was er een jarig en dat was ik.
Na de hectiek op dag 1 in Marrakech gingen we godzijdank een bergwandeling maken in het Atlasgebergte. Daar zag ik erg naar uit: rust, natuur, wandelen. De drie Nederlandse meiden 2x Sanne (lekker makkelijk onthouden) en Alexandra (die we op het vliegveld ontmoetten voor dezelfde reis) gingen ook mee. Het zou een bewogen dag worden.
Een paar winterse plaatjes van februari in het park in Dubbeldam. Het voetbal was afgelast, geen zin om te winkelen en ook geen zin om mijn Marokko-blog verder uit te tikken. Dus naar buiten voor een rondje door de natuur.
In dit park speelden wij vroeger regelmatig toen we nog op de basisschool zaten. Bomen klimmen, lianen maken, takken en bladeren verzamelen, kastanjes zoeken. We hadden niet veel nodig om ons te vermaken. Ergens in een boom kerfde ik ooit mijn initialen in de boomschors. Wie schrijft, die blijft, moet ik toen al gedacht hebben. Ben nog op zoek gegaan naar die boom langs de kant van de sloot, maar geen idee meer welke boom het was. Als we het spelen zat waren, sprongen we over het slootje naar het aangrenzende korfbalveld van DKV om daar te gaan voetballen. Wat een heerlijk leven was dat toch. Nu is dat veld al jaren volgebouwd met dure villa's, maar dat wist de herinnering niet uit. Ben dit keer niet met liaan van tak tot tak gegaan en ook niet over het slootje gesprongen, maar als een normaal mens koffie gaan drinken in een warm, gezellig huis in Dubbeldam bij fijne vrienden. Zo, dat was me het weekje wel in Marokko! Een totaal andere wereld dan mijn dagelijkse bestaan. Er gebeurde zoveel. Het was een rondreis met zeer uiteenlopende ervaringen, zintuigen op scherp, nieuwe ontmoetingen, angst overwinnen, liefdesverklaringen, muziek maken in de woestijn, verdwalen in de soukhs, irritaties en lol.
Een verjaardag van Monique mondde uit in een goed feestje, waardoor meteen mijn kennis van de Hollandse muziek weer bijgespijkerd is. Standaard roep ik bij de eerste klanken: 'Néé, geen Hollandse muziek als-je-blieft!' Giet er drank in en mijn bedenkingen verdwijnen als spoelwater door het afvoerputje en voor je het weet zing ik mee met Starkoo (Nee, je hoeft niet naar huis vannacht), Quincy (Je was alleen maar een verlangen, je was niet meer dan dat) en René Schuurman (Laat de zon in je hart, ze schijnt voor iedereen, geniet van het leven, lalalalalaaaaa).
De trein sneed door Duitsland
Onderweg naar de ontdekking van Praag Later in het aristocratische Wenen beland Naar de vallende sterren in Venetië ook nog graag Spannende bruine ogen tussen de ruïnes in Rome Slapen in het gangpad van de trein Opkomende zon en lekker dromen Overal en nergens zijn Doorsteken naar Brindisi Met de nachtboot naar Korfoe Avontuurlijke missie Alleen het zijn deed er nog toe Hippiefeesten op het zinderende eiland Loom ontwaken in de open lucht Door jeugdige onbezonnenheid overmand Een diepe gelukzalige zucht Onbevreesde wensen met een rugzak en een open blik We gingen over grenzen en verder géén gezanik. Ik ben een ontzettende nep bakster. Recepten met verse ingrediënten lukken me amper, maar kant en klaar producten, mensen! Scheutje melk erbij, klontje roomboter erdoor en kneden maar. De smaak is fantastisch, want: lekker chemisch met tig giftige E-nummers, kleur- geur- en smaakstoffen erin. Jaja, deze kruidnotenmix van de Action is een genot voor de smaakpapillen.
Hoe ik op het idee kwam om kruidnoten te bakken? |
AuthorObservator des levens. Archives
November 2019
Categories
Alles
|